Rozdział 3

-Co trenujesz? –zapytał mnie Ruciak.

-Biegi. –szczerzysz się.

-Oryginalnie. –kiwa z uznaniem Zbyszek.

-A nie myślałaś kiedyś o siatkówce? –pyta Michał Ruciak.

-Myślałam. Nawet trenowałam, ale zrezygnowałam. –odpowiadasz.

-Czemu? –pyta Igła.

-Bo dwóch siatkarzy w rodzinie to za dużo. –mówisz, i widzisz jak na korcie jedna z przyszłych koszykarek nie umie piłki wrzucić do kosza. –Nawet piłki wrzucić nie umie. –prychasz.

-Kto? –pyta Kubiak.

-No tamta. –wskazujesz palcem na dziewczynę. Ta chyba wszystko słyszała, bo wychodzi z boiska i idzie w twoja stronę.

-Taka mądra jesteś? –pyta zdenerwowana.

-Pewnie. –mówisz arogancko.

-To chodź grać.

-Ok. –odpowiadasz. Podchodzisz do Łukasza.

-Pilnuj. –mówisz dając mu telefon, pieniądze i okulary. Ten zdziwiony obiecuje, ze będzie pilnował. Moje miejsce na ławce zajął właśnie on. Zmierzasz pewnym krokiem na boisko za blondynką.

-Masz. –podaje ci piłkę. –Zaczynasz? –pyta.

-Dobra. –odpowiadasz.

-Jak gramy? Do ilu.

-Do dwudziestu? –pytasz.

-Dasz radę? –prycha pod nosem.

-Dam. –mówisz lekko zdenerwowana.

-To ok. –odpowiada i zaczyna się gra. Chwilę udajesz, ze nie umiesz kozłować, wrzucać. Przegrywasz jak na razie do 8.

-Może już skończymy? –pyta blondynka z triumfalnym uśmiechem.

-Nie. –odpowiadasz twardo. Powracacie do gry. Dajesz z siebie wszystko i co? I wygrywasz 20:11.

-Dziękuje za miłą grę. –uśmiechasz się triumfalnie. Blondynka nie odpowiada tylko szybko biorąc swoje rzeczy i wychodzi zdenerwowana z boiska. Szczęśliwa wracasz do siatkarzy.

-No, no, no. Nieźle grasz. –ocenił twój występ Grzegorz K.

-Dziękuję. –mówisz. –Oddawaj. –podchodzisz do Łukasza i wyciągasz rękę. Ten posłusznie oddaje ci wszystkie twoje rzeczy i zwalnia miejsce z ławki. Tym sposobem znów siedzisz obok Krzysia.

-Grałaś kiedyś? –pyta Winiar.

-Tak. –odpowiadasz.

-Siatkówka, biegi, koszykówka coś jeszcze? –pyta Piotrek.

-Teakwondo, skok w dali tenis.

-Wow. –wydobywa się z ust siatkarzy.

-Ty miałaś na to czas? –pyta Guma.

-Pewnie.

-Jak to zrobiłaś? –pyta Zibi.

-Jak wychodziłam z domu o 7, a wracałam o 22 lub później to tak jest. –wzruszasz ramionami. –Dom był mi potrzebny tylko do spania i nauki. –mówisz. Siatkarze kiwają głową. Łukasz jest jeszcze bardziej przybity twoimi słowami. Sprawdzasz godzinę 12:45. Wstajesz z ławki.

-A ty gdzie? –pyta Dawid Konarski.

-Do sklepu. –odpowiadasz. –Chcecie coś? –pytasz.

-Pewnie. –odpowiedzieli chórem i zaczęli ci wymieniać rzeczy i dawać pieniądze. Pogubiłaś się.

-Czekaj pójdę z tobą. –mówi Igła widząc twoja bezradność w oczach. Po zebraniu zamówień idziecie do sklepu. Przez całą drogę śmiejesz się z żartów Krzysia. Wchodzicie do sklepu i do koszyka wkładacie rzeczy, które chcieli siatkarze. Idziesz sobie po żelki, które bierze także Igła. Kierujecie się do kasy i płacicie za wszystko. Wychodzicie ze sklepu z 5 reklamówkami. Chciałaś wziąć 3, ale on kategorycznie ci zabronił, mówiąc, że jesteś dziewczyną. Dlatego też niosłaś 2 i to najlżejsze. Znów przez cała drogę się śmiejecie. Gdy czekaliście na windę Krzysiek znów opowiedział ci kawał. Zaczęłaś się śmiać. Zaczęliście wchodzić po schodach.

-Wiesz co? –zapytałaś przestając się śmiać.

-Nie, nie wiem, ale za pewnie zaraz mi powiesz. –powiedział uśmiechnięty.

-Gdybyś nie miał żony mógłbyś być moim mężem. –mówisz z uśmiechem. Widzisz jak jego twarz się zmienia.

-Da się załatwić. –mówi.

-Jak to? –pytasz.

-Jakiś miesiąc temu wzięliśmy rozwód, zdradzała mnie. –powiedział.

-Przepraszam. Nie wiedziałam. –mówisz smutna.

-Hej nie smutaj. Skąd mogłaś wiedzieć co?

-Ale tak głupio mi teraz. –spuszczasz głowę.

-Nie potrzebnie. –mówi i wchodzicie do pokoju, w którym siedzą siatkarze.

-------------------------------------------
Szybko wstawiam rozdział, bo za pięć minut wyjeżdżam na chrzciny, a jestem chrzestną ;D także, do następnego, Paa ! :)