25 kwiecień 2015
Wstałaś o godzinie 8. Od rana pogoda rozpieszczała. Było z 20 stopni i słońce pięknie świeciło. Krzyśka nie było, bo już wczoraj spał u Piotrka, a dopiero dzisiaj o 14 mieliście się zobaczyć. Na 15 mieliście być w urzędzie. Nałożyłaś na siebie szlafrok i zeszłaś na dół.
-Dzień dobry. -przywitałaś się z uśmiechem.
-Dzień dobry. -odpowiedzieli wszyscy zgromadzeni w kuchni. Byli twoi rodzice, rodzice Krzyśka, Łukasz z Kasią i siostra Krzyśka z Pawłem.
-Proszę masz tutaj śniadanie. -podsunęła ci talerz Kasia.
-Dziękuję. -szybko skonsumowałaś śniadanie i poszłaś się wykąpać. Gdy wyszłaś z Łazienki poszłaś do Filipa, którym zajmował się obecnie Łukasz.
-I jak ci idzie? -zapytałaś się z szerokim uśmiechem na twarzy.
-Świetnie! -zaśmiał się. Porozmawialiście trochę i poszłaś do pokoju, gdzie była już fryzjerka. Na pierwszy ognień poszłaś ty i Kasia. Były dwie panie, żeby szybciej poszło. Kasia miała włosy spięte w koka, a zaraz usiadła twoja mama. Po godzinie byłaś gotowa. Wszystkie kobiety zachwycały się twoją fryzurą. Zaraz potem przesiadłaś się na inne krzesło, gdzie zajęła się tobą makijażystka. Gdy zobaczyłaś efekt, byłaś pod wrażeniem. Usiadłaś na łóżku i przyglądałaś się przez chwilę. O 12.30 wszystkie byłyście gotowe. Zeszłaś na dół, gdzie była już Kamila, która przyjechała po Filipa. W ostatnim czasie się zaprzyjaźniłyście. Gdy zapytałaś się jej czy zaopiekowałaby się Filipem, od razu się zgodziła. Sama miała roczną córkę.
-Cześć. -przywitałaś się z nią.
-Hej. Wyglądasz niesamowicie. -uśmiechnęła się. -To gdzie Filip.
-Tutaj. -powiedział Łukasz. -A gdzie moja siostra?
-Łukasz. -oburzyłaś się.
-Jej, nie poznałem cię. -pocałował cię w policzek.
-Dobra, tutaj masz wszystkie rzeczy potrzebne, a tu syna. -zaśmiałaś się. Łukasz poszedł zanieść do jej samochodu torbę, a potem Filipa. W tym czasie Kasia złożyła ci życzenia, które miałaś przekazać Krzyśkowi. Gdy zamknęła za sobą drzwi ruszyłaś na górę. Ledwo usiadłaś na łóżku, a do pokoju weszła Iza i Kasia.
-No to czas najwyższy się ubierać. -powiedziała z szerokim uśmiechem Kasia. Szybko poszłaś zmienić bieliznę i wróciłaś do nich. Założyłaś rajstopy, a potem dziewczyny pomogły ci z założeniem sukienki. Potem dziewczyny podały ci niebieską podwiązkę.
-To tak, coś nowego - sukienka, niebieskiego - podwiązka, starego?
-Pierścionek. -powiedziałaś.
-Ok, a pożyczonego komplet biżuterii. -założyłaś go. Kasia jeszcze podała ci buty i byłaś gotowa.
-Jej wyglądasz cudownie. -zachwycały się dziewczyny, a ty tylko się uśmiechałaś. Spojrzałaś na zegarek, który wybijał godzinę 14. Usłyszałyście klaksony samochodów. Wiedziałyście, że pan młody już jest i zapewne siatkarze.
-To my idziemy. -powiedziała Iza i szybko się ulotniły. Stresowałaś się.
-No i gdzie jest moja narzeczona? -usłyszałaś Krzyśka.
-No wiesz, uciekła. -powiedział Łukasz. Zaśmiałaś się.
-Nie kłam. -usłyszałaś śmiech Krzyśka. To już czas. Wyszłaś z sypiali, szybko znalazłaś się przy schodach. Powoli zaczęłaś schodzić.Cała rodzina stała i patrzyła w twoją stronę. Patrzyłaś Krzyśkowi w oczy. Znalazłaś się na dole i podeszłaś do niego.
-E, dobra, gdzie jest Asia? -zapytał się wszystkich, a ty uderzyłaś go w ramię, zaśmiał się.
-Krzysiek!
-Wyglądasz cudownie. -powiedział patrząc ci w oczy. Pocałowaliście się na przywitanie.
-Ty również. -był ubrany w garnitur, który dodawał mu uroku. Podał ci bukiet, jednego kwiatka włożyłaś do kieszonki. Cały czas patrzeliście sobie w oczy.
-Chyba czas się zbierać powoli. -powiedział twój tata. Pokiwaliście głową. Ubrałaś bolerko, zabrałaś torebkę i byłaś gotowa. Jako, że było ciepło nie ubierałaś kurtki. Wyszliście na dwór, gdzie byli wszyscy siatkarze. Na wasz widok zaczęli klaskać, gwizdać. Uśmiechaliście się do nich. Gdy byliście przy samochodzie szofer otworzył wam drzwi. Cały czas przy was był fotograf i kamerzysta. Poczekaliście aż wszyscy goście pojadą, a wy na końcu. Po 30 minutach byliście pod urzędem. Była już cała rodzina, znajomi. O 15 weszliście na salę. Twoim świadkiem był Łukasz, a Krzyśka Piotrek. Cały czas mieliście uśmiechy na ustach. Nadszedł wyczekiwany moment.
-Świadomy praw i obowiązków wynikających z założenia rodziny, uroczyście oświadczam, że wstępuję w związek małżeński z Joanną i przyrzekam, ze uczynię wszystko, aby nasze małżeństwo było zgodne, szczęśliwe i trwałe.
-Świadoma praw i obowiązków wynikających z założenia rodziny, uroczyście oświadczam, ze wstępuję w związek małżeński z Krzysztofem i przyrzekam, ze uczynię wszystko, aby nasze małżeństwo było zgodne, szczęśliwe i trwałe. -mówiąc to pomyliłaś się w pewnym momencie, ale to nic.
-Wobec zgodnego oświadczenia z obu stron, założonego w obecności świadków, oświadczam, ze Związek Małżeński Pani Joanny i Pana Krzysztofa został zawarty zgodnie z przepisami. Jako symbol łączącego Państwa związku wymieńcie proszę obrączki.
-Dokumentem, który stwierdza fakt zawarcia Związku Małżeńskiego jest Akt Małżeństwa sporządzony w Księdze Małżeństw pod nr 233 proszę Państwa o podpisanie tego aktu. -po podpisaniu ceremonia się skończyła, wznieśliście toast i ruszyliście na salę. najpierw symboliczne przywitanie chlebem i solą, a potem Krzysiek przeniósł cie przez próg. Tam odbyło się składanie życzeń, które trwało wieki. Po życzeniach goście zaśpiewali "sto lat", wypiliście i jako tradycja rzuciliście za siebie kieliszki na "szczęście". Zaprosiliście wszystkich na obiad. Po obiedzie DJ zaprosił gości, aby zrobili kółeczko, a wy mieliście zatańczyć pierwszy taniec. Z głośników popłynęła piosenka. Tańczyliście wtuleni w siebie. Było cudownie. Gdy piosenka się skończyła, rozpoczęła się zabawa. Około godziny 22 miałaś chwilę aby odpocząć, ale nie trwał długo, bo Piotrek po raz kolejny porwał cię do tańca. Tańczyłaś już chyba z każdym. O północy odbyły się oczepiny. Bukiet złapała Ola, a krawat Piotrek. Po oczepinach wróciliście do zabawy. Co jakąś godzinę siatkarze zaczynali wam śpiewać "sto lat" , "gorzko, gorzko" , "ona temu winna" i inne tego typu piosenki. O 1 na salę wjechał tort. Znów wszyscy śpiewali, a potem wspólnie z Krzyśkiem ukroiłaś pierwszy kawałek. Zabawa była do 5 nad ranem. Nogi was bolały. O 6 byliście w domu. Ale nie poszliście od razu spać, aby wypełnić tradycję spędziliście cudowną noc poślubną.
Sierpień 2016 rok
Z Krzyśkiem jesteś już ponad rok po ślubie. Jesteście szczęśliwi. Krzysiek w tym roku kończy karierę. Pożegnał się z Resovią, która po raz 4 zdobyła Mistrzostwo Polski. teraz jesteś razem z żonami, narzeczonymi, dziewczynami siatkarzy w Rio de Janeiro. Dziś jest 12 sierpnia i to dzisiaj Polska gra finał Igrzysk Olimpijskich z Rosją. Oni nic nie wiedzą, że tu jesteście, to ma być niespodzianka. Pół godziny przed meczem stawiacie się na hali, która już jest prawie pełna. Jest dużo kibiców z Polski. O 18 rozpoczyna się mecz. Niestety 2 pierwsze sety poszły na konto Rosji. 3 set i 22:24 dla Rosji, na zagrywce staje Bartek i posyła dwa asy serwisowe. Remis. Zagrywa, przyjmują Rosjanie, rozgrywający wystawia na prawe skrzydło i blok. Jeszcze jeden, Bartek podrzuca piłkę i kolejny as. Tak, jesteście dalej w grze. W czwartym secie gracie jak natchnieni, wszystko wpada w boisko. Wygrywacie 25:15. I ostatni tie break. Mocno z dziewczynami kibicujecie. Przy stanie 14:13 zagrywa Rosja, Michał Kubiak przyjmuje, Fabian rozgrywa do Bartka, ale Rosjanie bronią, rozgrywający wystawia na środek i wszyscy są pewni, ze piła wpadnie w boisko, ale nagle Krzysiek znikąd się pojawia i przebija i jedną ręką piłkę na drugą stronę, Rosjanie są pewni, że będzie aut, Polacy też i wszyscy kibice też. Piłka spada, a sędzia daje punkt nam. Nie wierzymy w to. Siatkarze wybuchają radością, kibice krzyczą, płaczą., dziękują. Wy rzucacie się sobie w ramiona. Rosjanie się wykłócają, ale sędzia zszedł ze słupka. Wygrywamy złoty medal. Marzenia od tylu lat w końcu się spełniło. Siatkarze idą do szatni, ponieważ muszą przygotować dekorację. Stoicie przy wyjściu, siatkarze krzyczą z radości, przechodzą obok i nawet was nie zauważają.
-A to wredne małpy, nawet nas nie zauważyli! -powiedziała Ola. Wtedy odwrócił się Michał Kubiak i otworzył szeroko oczy.
-Monia! -krzyknął i podbiegł do nas. Za nim odwrócili się siatkarze i także nas zobaczyli. Szybko do nas podbiegli.
-Co wy tu robicie?
-Dopingujemy was. -powiedziałaś.
-Nie cieszycie się? -zapytała Dagmara.
-Cieszymy się i to bardzo! -krzyknął Kuraś.
-Kocham cie. -powiedział Krzysiek. Zatraciliście się w pocałunku. Niestety musieli iść do szatni,a potem na dekoracje.
-Najlepszy Atakującym Igrzysk Olimpijskich zostaje Jakub Jarosz!
-Najlepszym Rozgrywającym Igrzysk Olimpijskich zostaje Bruno Rezende!
-Najlepszym Blokującym Igrzysk Olimpijskich zostaje Piotr Nowakowski!
-Najlepszym Przyjmującym Igrzysk Olimpijskich zostaje Michał Kubiak!
-Najlepiej Punktującym Igrzysk Olimpijskich zostaje Aleksandr Sokołow!
-Najlepszym Libero Igrzysk Olimpijskich zostaje Krzysztof Ignaczak!
-Najlepszym Zagrywającym zostaje Maksim Michajłow!
-MVP Igrzysk Olimpijskich zostaje Bartosz Kurek!
Radość była niesamowita. 5 nagród indywidualnych to na prawdę coś wielkiego. Później dekoracja zwycięzców. Trzecie miejsce zajęła Brazylia, drugie Rosja, a pierwsze po tylu latach Polska. Chłopacy byli szczęśliwi. Nie udało im się w Londynie, ale udało im się w Rio. Gdy mieli medale na szyjach, z głośników popłynął hymn "Mazurek Dąbrowskiego". W oczach każdego Polaka pojawiły się łzy, łzy szczęścia. A później była zabawa do białego rana.
Rok 2020
Co się zmieniło? Piotrek z Olą wzięli ślub, po 9 miesiącach przyszła na świat ich córka Agnieszka, a teraz spodziewają się kolejnego dziecka. Łukasz z Kasią cieszą się trójką swoich pociech. Każdy ma już żonę z tego "starszego" pokolenia. Przyrost naturalny wszyscy zwiększają. A wy? Wy jesteście szczęśliwi, Filip rośnie jak na drożdżach i chyba będzie siatkarzem, bo już teraz z Krzyśkiem się bawią. Krzysiek po zakończeniu kariery został trenerem klubu w Rzeszowie dla juniorów. Czy staraliście się o drugie dziecko? Tak, ale niestety nie mogłaś zajść w ciąże, z czasem pogodziłaś się z tym i żyłaś w pełni szczęśliwa. Kochacie się z Krzyśkiem tak mocno, ze nikt was już nigdy nie rozdzieli. Rzadko się kłócicie. I choć czasem jest źle to wszystko naprawiacie, wiec wierzysz, że będzie tak zawsze, że będzie dobrze, już do końca waszego życia.
---------------------------------------
I tak oto kończymy to opowiadanie. jest mi ciężko, ale wszyscy wiedzieliśmy, ze taki moment kiedyś nastanie. Zwracam się do was z ogromną prośbą o to aby każdy kto czytał tego bloga zostawił po sobie komentarz.
Dziękuję wam wszystkim, że wytrwaliście do końca.
Dziękuję wam za wszystkie wyświetlenia.
Dziękuje wam za wszystkie komentarze.
Dziękuję wam za wszystko.
Możecie znaleźć mnie tutaj: http://bede-walczyc-do-konca.blogspot.com/ :)
Pozdrawiam was wszystkich gorąco i jeszcze raz dziękuję za wszytko! <3
Panna A.
poniedziałek, 3 lutego 2014
wtorek, 28 stycznia 2014
Rozdział 57
Do sali wpadli siatkarze Resovii. Dosłownie. Grzesiu Kosok się potknął o próg, a że szedł pierwszy to upadli wszyscy z wyjątkiem trenera. Zaczęliście się śmiać, a chłopacy bluźnili na Grzesia.
-Witaj Asiu! -krzyknął trener i przytulił cię. Po chwili uczynił to każdy z siatkarzy.
-Jak się czujesz?
-Kiedy wracasz do domu? -zapytali jednocześnie Fabian i Piotrek.
-Dobrze i jutro wracam do domu. -uśmiechnęłaś się.
-Łee. -powiedział Piotrek. Wszyscy spojrzeliście na niego z dziwną miną wyrażającą zdziwieni.
-A tobie co? Nie cieszysz się, że jutro wychodzę?
-Nie no spoko, ale Filip jest taki fajny! -zaczęliście się śmiać.
-Oj Pit, chyba musisz postarać się z Olą o dziecko. -powiedział trener. Rozmawialiście do godziny 15, a później rozjechali się do domów. Cieszyłaś się, że cię odwiedzili. O 17 ubłagałaś Krzyśka, żeby jechał do domu. Niechętnie, ale się zgodził. Obiecał, że jutro o 9 po ciebie przyjedzie. O 19 przyszedł lekarz na obchód.Powiadomił cię, że będziesz musiała brać lekarstwa, ale jakie, ile, i kiedy miał ci powiedzieć jutro. O 20 przyszła Kamila, z którą przez godzinę rozmawiałaś. Po rozmowach z nią czułaś się lepiej, o wiele lepiej.Było po 21, gdy zasnęłaś.
Obudziłaś się o 8. Po chwili do sali wszedł lekarz z wypisem i receptami. Na kartce miałaś zapisane ile razy dziennie masz brać dany lek. Pożegnał się i wyszedł z sali, a ty zaczęłaś się pakować. Kilka minut przed godziną 9 do sali wszedł Krzysiek.
-Co ty robisz?
-Pakuję się?
-Daj to i idź się ubieraj. -powiedział. Wzięłaś ubrania i poszłaś do przebieralni. Miałaś w głowie sytuację sprzed tygodni, ale szybko się przebrałaś. Nie zdarzyło się nić złego z czego się cieszyłaś. Wróciłaś do sali, gdzie czekał już na ciebie Krzysiek. Ubrałaś jeszcze kurtę, kozaczki, szalik, czapkę i rękawiczki, bo bez tego Ignaczak nie wypuścił by cię z sali. Opuściliście szpital z uśmiechami. Wsiedliście do samochodu. Nie mogłaś się doczekać momentu, w którym zobaczysz dom, wejdziesz do niego i przytulisz Filipka. Po 30 minutach byliście na miejscu. Wysiadłaś z samochodu i biegiem ruszyłaś do domu. Usłyszałaś śmiech Krzyśka. Otworzyłaś drzwi, poczułaś ciepło. Rozebrałaś się i weszłaś do salonu.
-Asia! -krzyknęła Ola i rzuciła się na ciebie. -Stęskniłam się!
-Ja też. -uśmiechnęłaś się. -A gdzie jest Filip.
-Na górze, Piotrek go usypia.
-Nieźle sobie radzi, co? -zaśmiałyście się.
-Tak, Krzysiek mówił o wczoraj, a w nocy to nawet mi mówił, że chce małego lub małą Nowakowską.
-To się starajcie. -uśmiechnęłaś się. Krzysiek właśnie wszedł do środka. Powoli schodami ruszyłaś na górę. Weszłaś do odpowiedniego pokoju i zobaczyłaś Piotrka z Filipem na rękach.
-Cześć. -powiedziałaś.
-Cześć, o patrz Filip mama wróciła.
-Nie śpi?
-Nie chce zasnąć. Trzymaj. -podał ci go.
-No cześć skarbie. ucałowałaś go w główkę. Kilka łez spłynęło po twoim policzku. -Już cię nie zostawię, ciebie ani taty. -uśmiechnął się delikatnie. -Kocham was. -chwilę go ponosiłaś, aż zasnął. Włożyłaś go do łóżeczka, ucałowałaś. Obróciłaś się i zobaczyłaś Krzyśka uśmiechniętego w progu.
-Co się tak uśmiechasz? -zapytałaś podchodząc do niego.
-Cieszę się, że jesteś z nami. -pocałował cię.
-Ja też się cieszę. -znów zatracaliście się w pocałunkach. Krzysiek kierował was w stronę sypiali. -A Ola i Pit?
-Już pojechali. -powiedział. Cieszyliście się sobą.
-Kochanie, obiad. -usłyszałaś cichy szept Krzyśka.
-Hmm.. -przeciągałaś się. Zobaczyłaś Krzyśka z wielkim uśmiechem na ustach. Narzuciłaś na siebie koszulkę Krzyśka i zeszliście na dół, aby zjeść obiad. Filip leżał w łóżeczku. Po zjedzeniu obiadu usiedliście na kanapie w salonie. Wtuliłaś się w ramiona ukochanego.
-Asiu, zrobimy listę gości?
-Na wesele?
-No tak, chyba, że nie chcesz... -pocałowałaś go.
-Chcę. -uśmiechnęłaś się. Poszłaś po kartki i zaczęliście wypisywać. Najpierw rodzina twoja, potem jego, a na końcu znajomi, czyli cała reprezentacja i Resovia. Wyszło wam 150 osób.
-Chyba wszyscy. -powiedziałaś.
-To chyba będzie największy ślub cywilny. -zaśmialiście się.
-Muszę suknię kupić.
-A ja garnitur.
-Pogadam z Olą, Iwoną i Kasią, może mi pomogą.
-Ja już mam obstawę. -zaśmiał się.
-Już się boję.
-Nie ma czego, tylko Piotrek, Fabian, Paul, Alek, Kosa, Dawid, no i ogólnie cała Resovia plus twój brat.
-Tak, nie ma czego się bać. -śmialiście się.
-Wprosili się!
-Tak, tak!
-Wiesz o kimś zapomnieliśmy...
-O kim? -zdziwiłaś się.
-O nas samych. -zaśmiał się, a po chwili ty razem z nim. Faktycznie zapomnieliście policzyć was samych.
--------------------------------
Ten rozdział jest już przedostatnim.
Pozdrawiam!
-Witaj Asiu! -krzyknął trener i przytulił cię. Po chwili uczynił to każdy z siatkarzy.
-Jak się czujesz?
-Kiedy wracasz do domu? -zapytali jednocześnie Fabian i Piotrek.
-Dobrze i jutro wracam do domu. -uśmiechnęłaś się.
-Łee. -powiedział Piotrek. Wszyscy spojrzeliście na niego z dziwną miną wyrażającą zdziwieni.
-A tobie co? Nie cieszysz się, że jutro wychodzę?
-Nie no spoko, ale Filip jest taki fajny! -zaczęliście się śmiać.
-Oj Pit, chyba musisz postarać się z Olą o dziecko. -powiedział trener. Rozmawialiście do godziny 15, a później rozjechali się do domów. Cieszyłaś się, że cię odwiedzili. O 17 ubłagałaś Krzyśka, żeby jechał do domu. Niechętnie, ale się zgodził. Obiecał, że jutro o 9 po ciebie przyjedzie. O 19 przyszedł lekarz na obchód.Powiadomił cię, że będziesz musiała brać lekarstwa, ale jakie, ile, i kiedy miał ci powiedzieć jutro. O 20 przyszła Kamila, z którą przez godzinę rozmawiałaś. Po rozmowach z nią czułaś się lepiej, o wiele lepiej.Było po 21, gdy zasnęłaś.
Obudziłaś się o 8. Po chwili do sali wszedł lekarz z wypisem i receptami. Na kartce miałaś zapisane ile razy dziennie masz brać dany lek. Pożegnał się i wyszedł z sali, a ty zaczęłaś się pakować. Kilka minut przed godziną 9 do sali wszedł Krzysiek.
-Co ty robisz?
-Pakuję się?
-Daj to i idź się ubieraj. -powiedział. Wzięłaś ubrania i poszłaś do przebieralni. Miałaś w głowie sytuację sprzed tygodni, ale szybko się przebrałaś. Nie zdarzyło się nić złego z czego się cieszyłaś. Wróciłaś do sali, gdzie czekał już na ciebie Krzysiek. Ubrałaś jeszcze kurtę, kozaczki, szalik, czapkę i rękawiczki, bo bez tego Ignaczak nie wypuścił by cię z sali. Opuściliście szpital z uśmiechami. Wsiedliście do samochodu. Nie mogłaś się doczekać momentu, w którym zobaczysz dom, wejdziesz do niego i przytulisz Filipka. Po 30 minutach byliście na miejscu. Wysiadłaś z samochodu i biegiem ruszyłaś do domu. Usłyszałaś śmiech Krzyśka. Otworzyłaś drzwi, poczułaś ciepło. Rozebrałaś się i weszłaś do salonu.
-Asia! -krzyknęła Ola i rzuciła się na ciebie. -Stęskniłam się!
-Ja też. -uśmiechnęłaś się. -A gdzie jest Filip.
-Na górze, Piotrek go usypia.
-Nieźle sobie radzi, co? -zaśmiałyście się.
-Tak, Krzysiek mówił o wczoraj, a w nocy to nawet mi mówił, że chce małego lub małą Nowakowską.
-To się starajcie. -uśmiechnęłaś się. Krzysiek właśnie wszedł do środka. Powoli schodami ruszyłaś na górę. Weszłaś do odpowiedniego pokoju i zobaczyłaś Piotrka z Filipem na rękach.
-Cześć. -powiedziałaś.
-Cześć, o patrz Filip mama wróciła.
-Nie śpi?
-Nie chce zasnąć. Trzymaj. -podał ci go.
-No cześć skarbie. ucałowałaś go w główkę. Kilka łez spłynęło po twoim policzku. -Już cię nie zostawię, ciebie ani taty. -uśmiechnął się delikatnie. -Kocham was. -chwilę go ponosiłaś, aż zasnął. Włożyłaś go do łóżeczka, ucałowałaś. Obróciłaś się i zobaczyłaś Krzyśka uśmiechniętego w progu.
-Co się tak uśmiechasz? -zapytałaś podchodząc do niego.
-Cieszę się, że jesteś z nami. -pocałował cię.
-Ja też się cieszę. -znów zatracaliście się w pocałunkach. Krzysiek kierował was w stronę sypiali. -A Ola i Pit?
-Już pojechali. -powiedział. Cieszyliście się sobą.
-Kochanie, obiad. -usłyszałaś cichy szept Krzyśka.
-Hmm.. -przeciągałaś się. Zobaczyłaś Krzyśka z wielkim uśmiechem na ustach. Narzuciłaś na siebie koszulkę Krzyśka i zeszliście na dół, aby zjeść obiad. Filip leżał w łóżeczku. Po zjedzeniu obiadu usiedliście na kanapie w salonie. Wtuliłaś się w ramiona ukochanego.
-Asiu, zrobimy listę gości?
-Na wesele?
-No tak, chyba, że nie chcesz... -pocałowałaś go.
-Chcę. -uśmiechnęłaś się. Poszłaś po kartki i zaczęliście wypisywać. Najpierw rodzina twoja, potem jego, a na końcu znajomi, czyli cała reprezentacja i Resovia. Wyszło wam 150 osób.
-Chyba wszyscy. -powiedziałaś.
-To chyba będzie największy ślub cywilny. -zaśmialiście się.
-Muszę suknię kupić.
-A ja garnitur.
-Pogadam z Olą, Iwoną i Kasią, może mi pomogą.
-Ja już mam obstawę. -zaśmiał się.
-Już się boję.
-Nie ma czego, tylko Piotrek, Fabian, Paul, Alek, Kosa, Dawid, no i ogólnie cała Resovia plus twój brat.
-Tak, nie ma czego się bać. -śmialiście się.
-Wprosili się!
-Tak, tak!
-Wiesz o kimś zapomnieliśmy...
-O kim? -zdziwiłaś się.
-O nas samych. -zaśmiał się, a po chwili ty razem z nim. Faktycznie zapomnieliście policzyć was samych.
--------------------------------
Ten rozdział jest już przedostatnim.
Pozdrawiam!
piątek, 24 stycznia 2014
Rozdział 56
Wszystko działo się szybko. Tak bardzo szybko. Płakałeś. Facet, na którego się rzuciłeś chciał uciec, ale policja go szybko złapała. Podszedłeś do niej. Była zimna. Przytuliłeś jej ciało do swojego.
-Krzysiek... -spojrzała w twoje oczy.
-Cii, kochanie. Już wszystko dobrze. -przytuliłeś ją do siebie, a ona płakała.
-Ja cię tak bardzo przeprasza.
-Nie masz za co Asiu. -pocałowałeś ją w czoło. Przyjechało pogotowie i zabrało Asię do szpitala. Nie chciała jechać, ale ją namówiliśmy.
-Dzięki Fabian.
-Za co? -zdziwił się.
-Gdyby nie ty, Asia mogłaby być już martwa.
-To nic, przecież jesteśmy ja rodzina. A teraz jedź do szpitala, ona cię potrzebuje. -pożegnaliście się i wsiadłeś do samochodu. Jechałeś szybko, ale ostrożnie. Po 30 minutach byłeś w szpitalu.
-Przepraszam gdzie znajduje się Joanna Wiśniewska?
-A kim pan dla niej jest? -zapytała pielęgniarka.
-Narzeczonym.
-Sala 210. -podziękowałeś i szybko zacząłeś szukać sali z tym własnie numerem. Zajęło ci to zaledwie kilka minut. Nie mogłeś wejść do sali ponieważ Asia miała robione badania. Usiadłeś więc na krzesełku i czekałeś, aż lekarz wyjdzie z sali. Minęło 10 minut, a drzwi się otworzyły.
-Dzień dobry, co jest z Asia?
-A pan jest jej...? -zapytał.
-Narzeczonym.
-Pani Asia musi zostać na kilka dni na obserwacji. Miała robione badania, ale na wyniki musimy poczekać do jutra. Nie widać oznak, że była zgwałcona, ale to musi stwierdzić ginekolog. Jak będziemy wiedzieć coś jeszcze to pana powiadomimy.
-Dziękuję. A mogę do niej wejść?
-Tak, proszę. A i jeszcze jedno, pani Asia będzie potrzebować psychologa. -pokiwałeś tylko głową. Lekarz odszedł, a ty wszedłeś do sali. Zobaczyłeś, że Asia leży i wpatruje się w jeden punkt, a po jej policzka płyną łzy. Usiadłeś koło niej i chwyciłeś ją za rękę.
-Nie bój się, to tylko ja. -pogłaskałeś ją.
-Tak bardzo źle mi z tym. -zaczęła płakać.
-Kochanie nie płacz. To nie twoja wina. -pocałowałeś ją delikatnie w rękę.
-A ona... ona co zrobiła? -opowiedziałeś jej wszystko tak jak było, a ona płakała.
-Filip... Jak on się trzyma?
-Czuję, że cię nie ma, ale kilka dni i wrócisz do domu. -uśmiechnąłeś się lekko. Siedzieliście jeszcze trochę, ale stwierdziłeś, że Asia musi odpocząć. Obiecałeś, że jutro do niej przyjedziesz. Pożegnaliście się i opuściłeś najpierw salę, a później szpital. Pojechałeś do domu, gdzie czekali na ciebie Ola i Piotrek. Opowiedziałeś im wszystko. Cieszyli się, że Asia żyje i wszystko jest dobrze. Filip jeszcze nie spał bo była dopiero 18. Podziękowałeś im za pomoc. Gdy pojechali poprosiłeś trenera o 2 dni wolnego, a ten bez problemu się zgodził. Bawiłeś się z synem do 21, potem go nakarmiłeś, wykąpałeś i położyłeś spać. Gdy zasnął wykonałeś te same czynności i zasnąłeś od razu gdy pod swoim ciałem poczułeś materac.
Z perspektywy Joanny
Obudziłaś się o 7.
\-Dzień dobry, nazywam się Kamila Bronowiec i jestem psychologiem. -usiadła na krzesełku obok twojego łóżka.
-Dzień dobry, ale ja nie potrzebuję psychologa.
-Pani Joanno, wiem, ze to trudna dla pani sytuacja, ale warto wypłakać się w ramie komuś obcemu. Obiecuję, że nikt się nie dowie o tej rozmowie. -uległaś. opowiedziałaś o wszystkim. Płakałaś, ale przynosiło ci to ulgę. Kamila okazało się, że jest w twoim wieku. Dogadałyście się. Musiałaś przyznać, że rozmowa z nią była dobrym pomysłem. Czułaś się lżej. O 8 przyszedł lekarz i przekazał ci informacje a temat stanu zdrowia. Okazało się, że nic poważnego ci nie jest. Także powiedział, ze nie zostałaś zgwałcona co sprawiło, że jeszcze bardziej odetchnęłaś z ulgą. Powiedział ci jeszcze, że jutro możesz wyjść ze szpitala i wrócić do domu. Ucieszyłaś się. Po tej rozmowie dostałaś śniadanie. Po godzinie 9 przyszedł Krzysiek. Okazało się, że wiedział już o wszystkim. Po jakieś godzinie przyszła policja i musiałaś złożyć zeznania. Po rozmowie z Kamilą przychodziło ci to o wiele lepiej. Gdy wyszli opowiedziałaś Krzyśkowi o pani psycholog. Cieszył się, że ktoś ci pomógł. Dowiedziałaś się, że Filip został z Olą w domu. Juz jutro tam wrócisz i zobaczysz swojego syna. Cieszyłaś się z tego powodu. Po kolejnej godzinie drzwi do sali się otworzyły, a twoje zdziwienie jak i Krzyśka sięgało zenitu.
-----------------------------------------
Przepraszam za opóźnienia, ale brak prądu robi swoje :( Także dodaję dzisiaj :)
Wiecie co wam powiem? Piszę sobie w wordzie i jak zakończyłam patrzę na ilość słów, a ona wynosi: 666 :O
ZAPRASZAM DO KOMENTOWANIA
PS. http://bede-walczyc-do-konca.blogspot.com/NA TYM BLOGU KOLEJNE ROZDZIAŁY BĘDĄ POJAWIAĆ SIĘ GDY ZAKOŃCZĘ TEGO!
POZDRAWIAM!
-Krzysiek... -spojrzała w twoje oczy.
-Cii, kochanie. Już wszystko dobrze. -przytuliłeś ją do siebie, a ona płakała.
-Ja cię tak bardzo przeprasza.
-Nie masz za co Asiu. -pocałowałeś ją w czoło. Przyjechało pogotowie i zabrało Asię do szpitala. Nie chciała jechać, ale ją namówiliśmy.
-Dzięki Fabian.
-Za co? -zdziwił się.
-Gdyby nie ty, Asia mogłaby być już martwa.
-To nic, przecież jesteśmy ja rodzina. A teraz jedź do szpitala, ona cię potrzebuje. -pożegnaliście się i wsiadłeś do samochodu. Jechałeś szybko, ale ostrożnie. Po 30 minutach byłeś w szpitalu.
-Przepraszam gdzie znajduje się Joanna Wiśniewska?
-A kim pan dla niej jest? -zapytała pielęgniarka.
-Narzeczonym.
-Sala 210. -podziękowałeś i szybko zacząłeś szukać sali z tym własnie numerem. Zajęło ci to zaledwie kilka minut. Nie mogłeś wejść do sali ponieważ Asia miała robione badania. Usiadłeś więc na krzesełku i czekałeś, aż lekarz wyjdzie z sali. Minęło 10 minut, a drzwi się otworzyły.
-Dzień dobry, co jest z Asia?
-A pan jest jej...? -zapytał.
-Narzeczonym.
-Pani Asia musi zostać na kilka dni na obserwacji. Miała robione badania, ale na wyniki musimy poczekać do jutra. Nie widać oznak, że była zgwałcona, ale to musi stwierdzić ginekolog. Jak będziemy wiedzieć coś jeszcze to pana powiadomimy.
-Dziękuję. A mogę do niej wejść?
-Tak, proszę. A i jeszcze jedno, pani Asia będzie potrzebować psychologa. -pokiwałeś tylko głową. Lekarz odszedł, a ty wszedłeś do sali. Zobaczyłeś, że Asia leży i wpatruje się w jeden punkt, a po jej policzka płyną łzy. Usiadłeś koło niej i chwyciłeś ją za rękę.
-Nie bój się, to tylko ja. -pogłaskałeś ją.
-Tak bardzo źle mi z tym. -zaczęła płakać.
-Kochanie nie płacz. To nie twoja wina. -pocałowałeś ją delikatnie w rękę.
-A ona... ona co zrobiła? -opowiedziałeś jej wszystko tak jak było, a ona płakała.
-Filip... Jak on się trzyma?
-Czuję, że cię nie ma, ale kilka dni i wrócisz do domu. -uśmiechnąłeś się lekko. Siedzieliście jeszcze trochę, ale stwierdziłeś, że Asia musi odpocząć. Obiecałeś, że jutro do niej przyjedziesz. Pożegnaliście się i opuściłeś najpierw salę, a później szpital. Pojechałeś do domu, gdzie czekali na ciebie Ola i Piotrek. Opowiedziałeś im wszystko. Cieszyli się, że Asia żyje i wszystko jest dobrze. Filip jeszcze nie spał bo była dopiero 18. Podziękowałeś im za pomoc. Gdy pojechali poprosiłeś trenera o 2 dni wolnego, a ten bez problemu się zgodził. Bawiłeś się z synem do 21, potem go nakarmiłeś, wykąpałeś i położyłeś spać. Gdy zasnął wykonałeś te same czynności i zasnąłeś od razu gdy pod swoim ciałem poczułeś materac.
Z perspektywy Joanny
Obudziłaś się o 7.
\-Dzień dobry, nazywam się Kamila Bronowiec i jestem psychologiem. -usiadła na krzesełku obok twojego łóżka.
-Dzień dobry, ale ja nie potrzebuję psychologa.
-Pani Joanno, wiem, ze to trudna dla pani sytuacja, ale warto wypłakać się w ramie komuś obcemu. Obiecuję, że nikt się nie dowie o tej rozmowie. -uległaś. opowiedziałaś o wszystkim. Płakałaś, ale przynosiło ci to ulgę. Kamila okazało się, że jest w twoim wieku. Dogadałyście się. Musiałaś przyznać, że rozmowa z nią była dobrym pomysłem. Czułaś się lżej. O 8 przyszedł lekarz i przekazał ci informacje a temat stanu zdrowia. Okazało się, że nic poważnego ci nie jest. Także powiedział, ze nie zostałaś zgwałcona co sprawiło, że jeszcze bardziej odetchnęłaś z ulgą. Powiedział ci jeszcze, że jutro możesz wyjść ze szpitala i wrócić do domu. Ucieszyłaś się. Po tej rozmowie dostałaś śniadanie. Po godzinie 9 przyszedł Krzysiek. Okazało się, że wiedział już o wszystkim. Po jakieś godzinie przyszła policja i musiałaś złożyć zeznania. Po rozmowie z Kamilą przychodziło ci to o wiele lepiej. Gdy wyszli opowiedziałaś Krzyśkowi o pani psycholog. Cieszył się, że ktoś ci pomógł. Dowiedziałaś się, że Filip został z Olą w domu. Juz jutro tam wrócisz i zobaczysz swojego syna. Cieszyłaś się z tego powodu. Po kolejnej godzinie drzwi do sali się otworzyły, a twoje zdziwienie jak i Krzyśka sięgało zenitu.
-----------------------------------------
Przepraszam za opóźnienia, ale brak prądu robi swoje :( Także dodaję dzisiaj :)
Wiecie co wam powiem? Piszę sobie w wordzie i jak zakończyłam patrzę na ilość słów, a ona wynosi: 666 :O
ZAPRASZAM DO KOMENTOWANIA
PS. http://bede-walczyc-do-konca.blogspot.com/NA TYM BLOGU KOLEJNE ROZDZIAŁY BĘDĄ POJAWIAĆ SIĘ GDY ZAKOŃCZĘ TEGO!
POZDRAWIAM!
wtorek, 14 stycznia 2014
Rozdział 55
Z perspektywy Joanny
Obudziłaś się rano. Strasznie bolała cię głowa. Otworzyłaś oczy, ale szybko je zamknęłaś. światło niesamowicie cię raziło. Powoli zaczęłaś otwierać i szybko oczy przyzwyczaiły się do światła. Zobaczyłaś, że jesteś naga, ale nie pamiętałaś dlaczego. Ubrania były porozrzucane, więc wstałaś aby się ubrać. Lekko zakręciło ci się w głowie. Chwile odczekałaś i wszystko było w porządku. Pozbierałaś ubrania i szybko się ubrałaś. Zastanawiałaś się co się wczoraj wydarzało, ale nic nie pamiętałaś. Czy możliwe, ze on... on cie zgwałcił. Zaczęłaś płakać.
Z perspektywy Krzysztofa
W nocy nie spałeś długo. Cały czas myślałeś gdzie może być Asia, czy ona jeszcze żyje? Chciałeś ją znaleźć jak najszybciej. Chciałeś ją przytulić, pocałować. Chciałeś znów ją mieć przy sobie. W nocy Filip trochę marudził więc nakarmiłeś go, a potem razem z nim spaliście w jednym łóżku. Rano obudził cie dzwonek do drzwi. Otworzyłeś oczy i zobaczyłeś, że syn już nie śpi. Uśmiechnąłeś się do niego. Wziąłeś go na ręce i zszedłeś na dół. Otworzyłeś drzwi, a za nimi stał Piotrek z Olą.
-Cześć. -przywitali się.
-Hej, a co wy tu robicie? -byłeś zdziwiony.
-Postanowiliśmy, że Ola zajmie się małym dzisiaj, a my pojedziemy na trening. -uśmiechnął się.
-A która godzina? -wystraszyłeś się, że już po 9.
-Spokojnie, dopiero 8. -powiedziała Ola i odebrała od ciebie Filipa.
-Uff. Mogłabyś go nakarmić? -zapytałeś.
-Pewnie. -poszła z małym do kuchni.
-No leć się ogarnąć. -wygonił cie Piotrek. Szybko ruszyłeś na górę. Wziąłeś orzeźwiający prysznic, ubrałeś się i byłeś prawie gotowy. Poszedłeś jeszcze do pokoju spakować torbę na trening i zszedłeś z powrotem na dół.
-Zrobiłem ci śniadanie. -wyszczerzył się Piotrek.
-Ty?! -otworzyłeś szeroko oczy ze zdziwienia.
=Tak ja. Nie, nie otrujesz się. Smacznego. -w trójkę, a właściwie można powiedzieć, że w czwórkę zjedliście śniadanie. Porozmawialiście jeszcze trochę. I już mieliście wychodzić z domu, gdy zadzwonił twój telefon, na którym pisało : "Numer nieznany".
Z perspektywy Fabiana
Wróciłeś do domu. Opowiedziałeś swojej dziewczynie co się wydarzyło i dlaczego zaraz po treningu nie wróciłeś do domu. Bardzo się zamartwiła sprawą Krzyśka. Na kolacje zjadłeś kilka kanapek po czym poszedłeś się wykąpać. Po kilkudziesięciu minutach wyszedłeś do łazienki i ruszyłeś do sypialni.
-Kotek, nie martw się wszystko będzie dobrze. -przytuliła cię.
-Wiem, ale męczy mnie jedna sprawa. -westchnąłeś.
-Jaka?
-Policja mówiła coś o starym domu, na jakimś uboczu.
-I co to ma wspólnego z tą sprawą.
-Tam prawdopodobnie jest Asia.
-Aha. Ale czemu cię to męczy.
-Nikt nie wie gdzie to jest, a ja mam wrażenie, że kiedyś tam byłem i wiem gdzie to, ale nie umiem sobie przypomnieć.
-A to ci się nie wydaje? Przez te wszystkie emocje?
-Nie wiem, może. -przetarłeś twarz rękami.
-Będzie dobrze, śpij kochanie.
-Dobranoc. -pomimo, że twoja dziewczyna zasnęła, to ty ie mogłeś spać. Dopiero około godziny 4 nad ranem zasnąłeś. Miałeś niesamowity sen. Wszystko wyglądało jak z bajki, aż do pewnego momentu. Jechałeś samochodem, zabłądziłeś i trafiłeś pod stary dom na uboczu Rzeszowa. Szybko się obudziłeś. Wszystko robiłeś w biegu.
-Fabian, a ty gdzie? -zapytała Monika, gdy ubierałeś już kurtkę.
-Wiem gdzie to jest, muszę szybko jechać na policję, kocham cię, cześć. -wybiegłeś z domu. Odpaliłeś samochód i po 10 minutach byłeś na komisariacie. Opowiedziałeś wszystko policji. Miałeś jechać z nimi do tego miejsca, bo oni nie wiedzieli jak tam dojechać. Mieliście już jechać, gdy jeden z policjantów, zadzwonił jeszcze do Krzyśka.
Z perspektywy Krzysztofa
-Tak słucham. -powiedziałeś po odebraniu telefonu.
-Pan Krzysztof Ignaczak?
-Tak.
-Dzwonimy z komisariatu Policyjnego w Rzeszowie, nazywam się Mariusz Kłobuch, własnie dostaliśmy informację, gdzie znajduje się pani Joanna, czy chce pan z nami jechać na miejsce? -powiedział.Zastygłeś w ruchu. -Halo? Jest pan tam?
-Tak, tak jestem. Oczywiście, ze chcę.
-To proszę się jak najszybciej zjawić na komisariacie.
-Dobrze, będę za 5 minut. -powiedziałeś.
-Kto dzwonił? -zapytała Ola równo z Piotrkiem.
-Policja, wiedzą gdzie jest Asia. Musze jechać na policję, jedziemy tam/
-Czekaj jadę z tobą. -powiedział Piotrek. Szybko znaleźliście się na komisariacie.
-Fabian, a co ty tu robisz? -zapytał Piotrek.
-Ten pan na powiedział, gdzie może znajdować się pai Asia.
-Ty? -zdziwiłeś się.
-Miałem sen, ale wszystko wam powiem później, a teraz jedziemy. -jechaliście za samochodem policji. Po 30 minutach najprawdopodobniej byliście na miejscu. Byliście w miejscu, gdzie na około był las, a na środku stał duży, stary dom, a przed nim stał samochód.
Z perspektywy Joanny
Płakałaś do momentu kiedy drzwi się nie otworzyły i nie wszedł Rafał.
-Wstałaś już? -uśmiechnął się drwiąco. -Pamiętasz ta piękną i namiętną noc?
-Jaką noc, do niczego między nami nie doszło! -krzyknęłaś.
-Tu się mylisz kochanie. Robiliśmy sobie nawzajem dobrze. Ćwiczyliśmy różne pozycje, było tak cudownie, ale przykro mi, ze tego nie powtórzymy.
-Co? O czym ty mówisz.
-Marta, która udawała ciebie i była z Krzyśkiem trafiła do wiezienia. Dostałem od niej sms'a, że muszę cię zabić.
-Proszę nie. -mówiłaś płacząc.
-Miała to być długa i bolesna śmierć, ale oszczędzę ci tego. -wyciągnął z kieszeni pistolet. Siedziałaś jak sparaliżowana, a on wymierzył w ciebie.
Z perspektywy Krzysztofa
Wybiegłeś z samochodu. Jak najszybciej chciałeś się znaleźć w środku.
-Panie Krzysztofie, co pan robi! -krzyczał jeden z policjantów.
-Krzysiek! -nie obchodzili cię oni. Biegli za tobą i krzyczeli. Znalazłeś się przy drzwiach, otworzyłeś je i zobaczyłeś faceta, który miał pistolet w ręku, wycelowany prosto na twoją Asię.
-Żegnaj. -powiedział mężczyzna.
-Nie! -krzyknąłeś i rzuciłeś się na mężczyznę Usłyszałeś szczał i krzyk Asi, który zaraz znikł. Podniosłeś wzrok i zacząłeś płakać...
---------------------------
Przepraszam, ze rozdział dopiero dzisiaj, ale miałam małe problemy techniczne.
Zachęcam do komentowania!
Pozdrawiam!
Obudziłaś się rano. Strasznie bolała cię głowa. Otworzyłaś oczy, ale szybko je zamknęłaś. światło niesamowicie cię raziło. Powoli zaczęłaś otwierać i szybko oczy przyzwyczaiły się do światła. Zobaczyłaś, że jesteś naga, ale nie pamiętałaś dlaczego. Ubrania były porozrzucane, więc wstałaś aby się ubrać. Lekko zakręciło ci się w głowie. Chwile odczekałaś i wszystko było w porządku. Pozbierałaś ubrania i szybko się ubrałaś. Zastanawiałaś się co się wczoraj wydarzało, ale nic nie pamiętałaś. Czy możliwe, ze on... on cie zgwałcił. Zaczęłaś płakać.
Z perspektywy Krzysztofa
W nocy nie spałeś długo. Cały czas myślałeś gdzie może być Asia, czy ona jeszcze żyje? Chciałeś ją znaleźć jak najszybciej. Chciałeś ją przytulić, pocałować. Chciałeś znów ją mieć przy sobie. W nocy Filip trochę marudził więc nakarmiłeś go, a potem razem z nim spaliście w jednym łóżku. Rano obudził cie dzwonek do drzwi. Otworzyłeś oczy i zobaczyłeś, że syn już nie śpi. Uśmiechnąłeś się do niego. Wziąłeś go na ręce i zszedłeś na dół. Otworzyłeś drzwi, a za nimi stał Piotrek z Olą.
-Cześć. -przywitali się.
-Hej, a co wy tu robicie? -byłeś zdziwiony.
-Postanowiliśmy, że Ola zajmie się małym dzisiaj, a my pojedziemy na trening. -uśmiechnął się.
-A która godzina? -wystraszyłeś się, że już po 9.
-Spokojnie, dopiero 8. -powiedziała Ola i odebrała od ciebie Filipa.
-Uff. Mogłabyś go nakarmić? -zapytałeś.
-Pewnie. -poszła z małym do kuchni.
-No leć się ogarnąć. -wygonił cie Piotrek. Szybko ruszyłeś na górę. Wziąłeś orzeźwiający prysznic, ubrałeś się i byłeś prawie gotowy. Poszedłeś jeszcze do pokoju spakować torbę na trening i zszedłeś z powrotem na dół.
-Zrobiłem ci śniadanie. -wyszczerzył się Piotrek.
-Ty?! -otworzyłeś szeroko oczy ze zdziwienia.
=Tak ja. Nie, nie otrujesz się. Smacznego. -w trójkę, a właściwie można powiedzieć, że w czwórkę zjedliście śniadanie. Porozmawialiście jeszcze trochę. I już mieliście wychodzić z domu, gdy zadzwonił twój telefon, na którym pisało : "Numer nieznany".
Z perspektywy Fabiana
Wróciłeś do domu. Opowiedziałeś swojej dziewczynie co się wydarzyło i dlaczego zaraz po treningu nie wróciłeś do domu. Bardzo się zamartwiła sprawą Krzyśka. Na kolacje zjadłeś kilka kanapek po czym poszedłeś się wykąpać. Po kilkudziesięciu minutach wyszedłeś do łazienki i ruszyłeś do sypialni.
-Kotek, nie martw się wszystko będzie dobrze. -przytuliła cię.
-Wiem, ale męczy mnie jedna sprawa. -westchnąłeś.
-Jaka?
-Policja mówiła coś o starym domu, na jakimś uboczu.
-I co to ma wspólnego z tą sprawą.
-Tam prawdopodobnie jest Asia.
-Aha. Ale czemu cię to męczy.
-Nikt nie wie gdzie to jest, a ja mam wrażenie, że kiedyś tam byłem i wiem gdzie to, ale nie umiem sobie przypomnieć.
-A to ci się nie wydaje? Przez te wszystkie emocje?
-Nie wiem, może. -przetarłeś twarz rękami.
-Będzie dobrze, śpij kochanie.
-Dobranoc. -pomimo, że twoja dziewczyna zasnęła, to ty ie mogłeś spać. Dopiero około godziny 4 nad ranem zasnąłeś. Miałeś niesamowity sen. Wszystko wyglądało jak z bajki, aż do pewnego momentu. Jechałeś samochodem, zabłądziłeś i trafiłeś pod stary dom na uboczu Rzeszowa. Szybko się obudziłeś. Wszystko robiłeś w biegu.
-Fabian, a ty gdzie? -zapytała Monika, gdy ubierałeś już kurtkę.
-Wiem gdzie to jest, muszę szybko jechać na policję, kocham cię, cześć. -wybiegłeś z domu. Odpaliłeś samochód i po 10 minutach byłeś na komisariacie. Opowiedziałeś wszystko policji. Miałeś jechać z nimi do tego miejsca, bo oni nie wiedzieli jak tam dojechać. Mieliście już jechać, gdy jeden z policjantów, zadzwonił jeszcze do Krzyśka.
Z perspektywy Krzysztofa
-Tak słucham. -powiedziałeś po odebraniu telefonu.
-Pan Krzysztof Ignaczak?
-Tak.
-Dzwonimy z komisariatu Policyjnego w Rzeszowie, nazywam się Mariusz Kłobuch, własnie dostaliśmy informację, gdzie znajduje się pani Joanna, czy chce pan z nami jechać na miejsce? -powiedział.Zastygłeś w ruchu. -Halo? Jest pan tam?
-Tak, tak jestem. Oczywiście, ze chcę.
-To proszę się jak najszybciej zjawić na komisariacie.
-Dobrze, będę za 5 minut. -powiedziałeś.
-Kto dzwonił? -zapytała Ola równo z Piotrkiem.
-Policja, wiedzą gdzie jest Asia. Musze jechać na policję, jedziemy tam/
-Czekaj jadę z tobą. -powiedział Piotrek. Szybko znaleźliście się na komisariacie.
-Fabian, a co ty tu robisz? -zapytał Piotrek.
-Ten pan na powiedział, gdzie może znajdować się pai Asia.
-Ty? -zdziwiłeś się.
-Miałem sen, ale wszystko wam powiem później, a teraz jedziemy. -jechaliście za samochodem policji. Po 30 minutach najprawdopodobniej byliście na miejscu. Byliście w miejscu, gdzie na około był las, a na środku stał duży, stary dom, a przed nim stał samochód.
Z perspektywy Joanny
Płakałaś do momentu kiedy drzwi się nie otworzyły i nie wszedł Rafał.
-Wstałaś już? -uśmiechnął się drwiąco. -Pamiętasz ta piękną i namiętną noc?
-Jaką noc, do niczego między nami nie doszło! -krzyknęłaś.
-Tu się mylisz kochanie. Robiliśmy sobie nawzajem dobrze. Ćwiczyliśmy różne pozycje, było tak cudownie, ale przykro mi, ze tego nie powtórzymy.
-Co? O czym ty mówisz.
-Marta, która udawała ciebie i była z Krzyśkiem trafiła do wiezienia. Dostałem od niej sms'a, że muszę cię zabić.
-Proszę nie. -mówiłaś płacząc.
-Miała to być długa i bolesna śmierć, ale oszczędzę ci tego. -wyciągnął z kieszeni pistolet. Siedziałaś jak sparaliżowana, a on wymierzył w ciebie.
Z perspektywy Krzysztofa
Wybiegłeś z samochodu. Jak najszybciej chciałeś się znaleźć w środku.
-Panie Krzysztofie, co pan robi! -krzyczał jeden z policjantów.
-Krzysiek! -nie obchodzili cię oni. Biegli za tobą i krzyczeli. Znalazłeś się przy drzwiach, otworzyłeś je i zobaczyłeś faceta, który miał pistolet w ręku, wycelowany prosto na twoją Asię.
-Żegnaj. -powiedział mężczyzna.
-Nie! -krzyknąłeś i rzuciłeś się na mężczyznę Usłyszałeś szczał i krzyk Asi, który zaraz znikł. Podniosłeś wzrok i zacząłeś płakać...
---------------------------
Przepraszam, ze rozdział dopiero dzisiaj, ale miałam małe problemy techniczne.
Zachęcam do komentowania!
Pozdrawiam!
piątek, 3 stycznia 2014
Rozdział 54
-Musimy porozmawiać, poważnie. -powiedziałeś, a na twarzy Asi pojawił się strach.
-Ale o czym? -jąkała się.
-O nas. -odpowiedziałeś.
-To po co tu oni?! -warknęła.
-Bo to moi przyjaciele! -krzyknąłeś.
-Nie krzycz na mnie! -również krzyknęła.
-Uspokój się dziewczyno! -powiedział Piotrek.
-Nie będziesz mi rozkazywał ty beznadziejny siatkarzy spod sklepu! -uniosła się.
-Wredna suka. -powiedział i wyszedł z pomieszczenia. Prawdopodobnie poszedł na górę, bo usłyszeliście jak wchodził po schodach. Chwilę mierzyliście się wzrokiem, aż w końcu odważyłeś się coś powiedzieć.
-Gdzie jest Asia?
-No przecież tu jestem -zdziwiła się lekko.
-Boże dziewczyno! Weź idź się lecz. Asia, PRAWDZIWA Asia się tak nie zachowuje jak ty teraz! -warknął Achrem.
-Ale ja nią jestem. -skruszyła się pod wpływem głosu Alka.
-Powiedz mi gdzie jest Asia, moja Asia. Ja nie wiem kim ty jesteś i co kombinujesz, ale mam cię dość. To Piotrek mi to uświadomił, ze nie jesteś tą Asią, która kocham. Nigdy bym nie powiedział. Z resztą, chłopacy też się nabrali. Dobrze, że chociaż Piotrek miał głowę na karku.
-Piotrek to marny siatkarzyna!
-Jeszcze raz to powiesz, a nie wiem co ci zrobię! -chłopacy stali i nic nie mówili.
-Wiesz co ci powiem? A właściwie wam? Że jesteście debilami. Nienawidzę was, oprócz ciebie Krzysiek, bo się w tobie zakochałam. Już dawno chciałam cię mieć, ale najpierw Iwona, a potem ta cała niewyparzona Aśka. Jak się domyślasz to ja napisałam wtedy do niej ten list. Nienawidzę jej. Chciałabym żeby umarła. W sumie pewnie za niedługo umrze i wtedy ani ja, ani ona nie będzie mogła cię mieć.
-Co ty mówisz?! -chwyciłeś ją mocno za nadgarstki i spojrzałeś w jej oczy.
-Skoro to wszystko się wydało, wystarczę, ze napiszę jeden sms, a ona może być zgwałcona, zabita, poćwiartowana i zakopana w lesie. -uśmiechała się perfidnie.
-Nie możesz tego zrobić. -puściłeś ją. Ne chciałeś żeby Asi się coś stało.
-Już piszę. -powiedziała i wyciągnęła telefon. Zaczęła pisać sms gdy do domu wleciała policja. Asia została zatrzymana. Chłopaki dali policji nagranie, które pokazało, że przyznała się do winy. Każdy został przesłuchany. Byłeś pierwszy. Błagałeś policję aby znaleźli twoją Asię. Mówili, ze zrobią wszystko co w ich mocy. Gdy zostałeś przesłuchany poszedłeś na górę do syna. Był taki mały, słodki i niewinny. Zabrałeś go na ręce ponieważ nie spał. Chodziłeś z nim po pokoju, tuląc go do siebie. Pojedyncze łzy wypływały z twoich oczu. Opanowałeś się gdy do pokoju wszedł Piotrek z herbatą do Filipa. ten jakby na zawołanie zaczął płakać.
-Mogę go nakarmić? -zapytał Piotrek.
-Pewnie. -odpowiedziałeś i podałeś mu małego. Usiadłeś na podłodze i obserwowałeś Nowakowskiego.
-Pasuje ci. -powiedziałeś gdy włożył małego do łóżeczka, gdyż zasnął mu na rękach. On tylko się uśmiechnął. Zeszliście na dół i weszliście do salonu, gdzie siedzieli prawie wszyscy chłopacy. Nie było Fabiana, ale on własnie był przesłuchiwany na policji.
-Nie wierzę w to co się dzieje. -powiedział po chwili ciszy Dawid.
-Nie tyko ty. -dopowiedział Kosa. W tym momencie do salonu wszedł Fabian, a policja zawołała już ostatniego świadka czyli Paula. Rozmawialiście o tej sytuacji. Zgodnie stwierdziliście, że ta cała jak się dowiedzieliście Marta musi być chora psychicznie. Po niecałych 30 minutach wrócił Paul, ale policja zawołała cię jeszcze do siebie.
-Tak, o co chodzi? -zapytałeś.
-Nie wiemy czy pani Marta wysłała sms, ponieważ zniszczyła telefon. Znalazł się już w odpowiednich rękach, teraz musimy czekać na wiadomość od nich Mówiła także, że pani Asia zginie w starym domu, na uboczu, gdzie nikt jej nie będzie słyszał. Służby zostały już powiadomione i mają szukać starego domu na obrzeżasz miasta. Jeśli czegoś się dowiemy to do pana zadzwonimy. -pokiwałeś głowa. Policjanci wyszli z domu, a ty wróciłeś do salonu. Powiedziałeś chłopakom to co powiedzieli ci policjanci.
-Na uboczu? Stary dom? -zaciekawił się Fabian. Lecz nikt dalej nie drążył tematu. Chłopaki za chwile zmyli się do domu. Gdy leżałeś na łóżku, wyjrzałeś za okno i spojrzałeś w niebo.
-Boże proszę, niech Asia żyje, proszę. Zrobię wszystko aby była szczęśliwa jeszcze bardziej niż była, ale niech szybko ją znajdą, żywą znajdą.
-----------------------
54 rozdział. I z rozdziału na rozdział coraz bardziej zbliżamy się do końca tej przygody.
Czekam na wasze komentarze!
http://bede-walczyc-do-konca.blogspot.com/ -ZAPRASZAM TAKŻE TUTAJ NA NOWY BLOG ! :)
-Ale o czym? -jąkała się.
-O nas. -odpowiedziałeś.
-To po co tu oni?! -warknęła.
-Bo to moi przyjaciele! -krzyknąłeś.
-Nie krzycz na mnie! -również krzyknęła.
-Uspokój się dziewczyno! -powiedział Piotrek.
-Nie będziesz mi rozkazywał ty beznadziejny siatkarzy spod sklepu! -uniosła się.
-Wredna suka. -powiedział i wyszedł z pomieszczenia. Prawdopodobnie poszedł na górę, bo usłyszeliście jak wchodził po schodach. Chwilę mierzyliście się wzrokiem, aż w końcu odważyłeś się coś powiedzieć.
-Gdzie jest Asia?
-No przecież tu jestem -zdziwiła się lekko.
-Boże dziewczyno! Weź idź się lecz. Asia, PRAWDZIWA Asia się tak nie zachowuje jak ty teraz! -warknął Achrem.
-Ale ja nią jestem. -skruszyła się pod wpływem głosu Alka.
-Powiedz mi gdzie jest Asia, moja Asia. Ja nie wiem kim ty jesteś i co kombinujesz, ale mam cię dość. To Piotrek mi to uświadomił, ze nie jesteś tą Asią, która kocham. Nigdy bym nie powiedział. Z resztą, chłopacy też się nabrali. Dobrze, że chociaż Piotrek miał głowę na karku.
-Piotrek to marny siatkarzyna!
-Jeszcze raz to powiesz, a nie wiem co ci zrobię! -chłopacy stali i nic nie mówili.
-Wiesz co ci powiem? A właściwie wam? Że jesteście debilami. Nienawidzę was, oprócz ciebie Krzysiek, bo się w tobie zakochałam. Już dawno chciałam cię mieć, ale najpierw Iwona, a potem ta cała niewyparzona Aśka. Jak się domyślasz to ja napisałam wtedy do niej ten list. Nienawidzę jej. Chciałabym żeby umarła. W sumie pewnie za niedługo umrze i wtedy ani ja, ani ona nie będzie mogła cię mieć.
-Co ty mówisz?! -chwyciłeś ją mocno za nadgarstki i spojrzałeś w jej oczy.
-Skoro to wszystko się wydało, wystarczę, ze napiszę jeden sms, a ona może być zgwałcona, zabita, poćwiartowana i zakopana w lesie. -uśmiechała się perfidnie.
-Nie możesz tego zrobić. -puściłeś ją. Ne chciałeś żeby Asi się coś stało.
-Już piszę. -powiedziała i wyciągnęła telefon. Zaczęła pisać sms gdy do domu wleciała policja. Asia została zatrzymana. Chłopaki dali policji nagranie, które pokazało, że przyznała się do winy. Każdy został przesłuchany. Byłeś pierwszy. Błagałeś policję aby znaleźli twoją Asię. Mówili, ze zrobią wszystko co w ich mocy. Gdy zostałeś przesłuchany poszedłeś na górę do syna. Był taki mały, słodki i niewinny. Zabrałeś go na ręce ponieważ nie spał. Chodziłeś z nim po pokoju, tuląc go do siebie. Pojedyncze łzy wypływały z twoich oczu. Opanowałeś się gdy do pokoju wszedł Piotrek z herbatą do Filipa. ten jakby na zawołanie zaczął płakać.
-Mogę go nakarmić? -zapytał Piotrek.
-Pewnie. -odpowiedziałeś i podałeś mu małego. Usiadłeś na podłodze i obserwowałeś Nowakowskiego.
-Pasuje ci. -powiedziałeś gdy włożył małego do łóżeczka, gdyż zasnął mu na rękach. On tylko się uśmiechnął. Zeszliście na dół i weszliście do salonu, gdzie siedzieli prawie wszyscy chłopacy. Nie było Fabiana, ale on własnie był przesłuchiwany na policji.
-Nie wierzę w to co się dzieje. -powiedział po chwili ciszy Dawid.
-Nie tyko ty. -dopowiedział Kosa. W tym momencie do salonu wszedł Fabian, a policja zawołała już ostatniego świadka czyli Paula. Rozmawialiście o tej sytuacji. Zgodnie stwierdziliście, że ta cała jak się dowiedzieliście Marta musi być chora psychicznie. Po niecałych 30 minutach wrócił Paul, ale policja zawołała cię jeszcze do siebie.
-Tak, o co chodzi? -zapytałeś.
-Nie wiemy czy pani Marta wysłała sms, ponieważ zniszczyła telefon. Znalazł się już w odpowiednich rękach, teraz musimy czekać na wiadomość od nich Mówiła także, że pani Asia zginie w starym domu, na uboczu, gdzie nikt jej nie będzie słyszał. Służby zostały już powiadomione i mają szukać starego domu na obrzeżasz miasta. Jeśli czegoś się dowiemy to do pana zadzwonimy. -pokiwałeś głowa. Policjanci wyszli z domu, a ty wróciłeś do salonu. Powiedziałeś chłopakom to co powiedzieli ci policjanci.
-Na uboczu? Stary dom? -zaciekawił się Fabian. Lecz nikt dalej nie drążył tematu. Chłopaki za chwile zmyli się do domu. Gdy leżałeś na łóżku, wyjrzałeś za okno i spojrzałeś w niebo.
-Boże proszę, niech Asia żyje, proszę. Zrobię wszystko aby była szczęśliwa jeszcze bardziej niż była, ale niech szybko ją znajdą, żywą znajdą.
-----------------------
54 rozdział. I z rozdziału na rozdział coraz bardziej zbliżamy się do końca tej przygody.
Czekam na wasze komentarze!
http://bede-walczyc-do-konca.blogspot.com/ -ZAPRASZAM TAKŻE TUTAJ NA NOWY BLOG ! :)
wtorek, 31 grudnia 2013
Życzenia. Informacja. Konkurs.
Życzenia:
Szczęśliwego Nowego Roku Kochani! Chciałabym wam, życzyć na ten rok wielu wspaniałych chwil z siatkówką, szczęścia, miłości i czego sobie życzycie! :*
No i oczywiście zajebistej imprezy! :*
Informacja:
Wczoraj założyłam nowego bloga! :D Ten zbliża się do końca, więc już postanowiłam założyć nowy :)
http://bede-walczyc-do-konca.blogspot.com/ <-- tutaj macie link :) dzisiaj pojawi się prolog :)
Konkurs
Z okazji nowego roku, ogłaszam konkurs na napisanie jednego rozdziału w moim opowiadaniu! :) Mówię z góry, że jeszcze nie wiem czy będzie to rozdział na tym blogu, czy na tym nowym :)
Zasady konkursu są proste należy na moją pocztę : wisniowaaa97@wp.pl odpowiedź na pytane:
Dlaczego to właśnie ty masz napisać ten rozdział?
Czas macie do 5 stycznia 2014 roku do godziny 23.59.
Potem ja wybiorę najlepszą odpowiedź!
No to do dzieła moi drodzy!
Powodzenia! :)
niedziela, 29 grudnia 2013
Rozdział 53
-Chciałbym was zabrać na wakacje. -powiedziałeś.
-I co w tym złego? -zdziwiła się.
-Myślałem, że będziesz przeciwna, żeby Filip jechał z nami na wakacje.
-Oj Krzysiek. -zaśmiała się. -Zgadzam się i wydaje mi się, że będą to nasze najlepsze wspólne wakacje. -rozmawialiście jeszcze trochę o wakacjach i ślubie po czym poszliście spać.
Z perspektywy Joanny
Mijały kolejne dni. Czułaś się coraz gorzej. Rafał, bo tak nazywał się owy mężczyzna codziennie rano przynosił ci butelkę wody i jakieś kanapki, mówiąc, abyś nie umarła z głodu. Cholernie tęskniłaś za Krzyśkiem i Filipem. No i rzecz jasna za resztą siatkarzy i ich partnerkami również. Codziennie modliłaś się, aby ten koszmar się już skończył, żeby okazał się jakimś głupim snem. Nic takiego nie miało miejsca. Kolejnego dnia rano obudziłaś się i zobaczyłaś Rafała.
-Pij i jedz słoneczko. -powiedział uśmiechając się.
-Nie chcę. -próbowałaś wstać, ale miałaś bardzo mało siły.
-Gdzie idziesz?! -krzyknął i poderwał się z krzesła.
-Do łazienki? -spojrzałaś na niego "z byka".
-Ah, no to idź. -powiedział. -A może ci pomóc?
-Daruj sobie. -powiedziałaś i poszłaś do łazienki. Całe szczęście, że ona tutaj była. Po dłuższej chwili wróciłaś.
-Ja muszę gdzieś jechać i jak wrócę to wszystko ma być zjedzone, zrozumiano? -nie odpowiedziałaś. -Zrozumiano?! -krzyknął. Pokiwałaś tylko głową. Jak tylko wyszedł z pomieszczenia wręcz rzuciłaś się na jedzenie. Byłaś głodna i miałaś bardzo mało energii. Gdy zjadłaś 2 kanapki popiłaś je wodą. Usiadłaś i myślałaś co teraz robi Krzysiek. Poczułaś się słabo, powoli wstałaś, ale upadłaś. Nie pamiętałaś już nic.
Z perspektywy Rafała
Wyszedłeś z domu i przez okno obserwowałeś jak Asia rzuca się na jedzenie. Po tym jak napiła się wody uśmiechnąłeś się triumfalnie. Po niedługim czasie upadła. Wtedy wróciłeś. Wiedziałeś, że tabletka zadziałała. Teraz musiałeś tylko ją rozebrać. Podszedłeś do niej i zacząłeś ją rozbierać. Od góry do dołu. W końcu została naga. Wszystkie jej ubrania porozrzucałeś po całym pomieszczeniu. Gdy wykonałeś całą swoje robotę napisałeś sms'a.
-I co w tym złego? -zdziwiła się.
-Myślałem, że będziesz przeciwna, żeby Filip jechał z nami na wakacje.
-Oj Krzysiek. -zaśmiała się. -Zgadzam się i wydaje mi się, że będą to nasze najlepsze wspólne wakacje. -rozmawialiście jeszcze trochę o wakacjach i ślubie po czym poszliście spać.
Z perspektywy Joanny
Mijały kolejne dni. Czułaś się coraz gorzej. Rafał, bo tak nazywał się owy mężczyzna codziennie rano przynosił ci butelkę wody i jakieś kanapki, mówiąc, abyś nie umarła z głodu. Cholernie tęskniłaś za Krzyśkiem i Filipem. No i rzecz jasna za resztą siatkarzy i ich partnerkami również. Codziennie modliłaś się, aby ten koszmar się już skończył, żeby okazał się jakimś głupim snem. Nic takiego nie miało miejsca. Kolejnego dnia rano obudziłaś się i zobaczyłaś Rafała.
-Pij i jedz słoneczko. -powiedział uśmiechając się.
-Nie chcę. -próbowałaś wstać, ale miałaś bardzo mało siły.
-Gdzie idziesz?! -krzyknął i poderwał się z krzesła.
-Do łazienki? -spojrzałaś na niego "z byka".
-Ah, no to idź. -powiedział. -A może ci pomóc?
-Daruj sobie. -powiedziałaś i poszłaś do łazienki. Całe szczęście, że ona tutaj była. Po dłuższej chwili wróciłaś.
-Ja muszę gdzieś jechać i jak wrócę to wszystko ma być zjedzone, zrozumiano? -nie odpowiedziałaś. -Zrozumiano?! -krzyknął. Pokiwałaś tylko głową. Jak tylko wyszedł z pomieszczenia wręcz rzuciłaś się na jedzenie. Byłaś głodna i miałaś bardzo mało energii. Gdy zjadłaś 2 kanapki popiłaś je wodą. Usiadłaś i myślałaś co teraz robi Krzysiek. Poczułaś się słabo, powoli wstałaś, ale upadłaś. Nie pamiętałaś już nic.
Z perspektywy Rafała
Wyszedłeś z domu i przez okno obserwowałeś jak Asia rzuca się na jedzenie. Po tym jak napiła się wody uśmiechnąłeś się triumfalnie. Po niedługim czasie upadła. Wtedy wróciłeś. Wiedziałeś, że tabletka zadziałała. Teraz musiałeś tylko ją rozebrać. Podszedłeś do niej i zacząłeś ją rozbierać. Od góry do dołu. W końcu została naga. Wszystkie jej ubrania porozrzucałeś po całym pomieszczeniu. Gdy wykonałeś całą swoje robotę napisałeś sms'a.
"Tabletka zadziałała, plan wykonany."
Z perspektywy "Joanny"
Siedziałaś sama w domu, ponieważ Krzysiek był na treningu. Kilka razy był u was Piotrek i patrzył na ciebie jak na coś gorszego. Nie przejmowałaś się tym. Był jeden co nie uwierzył, że ty to prawdziwa Joanna. Reszta uwierzyła, że jestem tą Joanną. Musiałaś nakarmić Filipa. To dziecko tez wyczuwało, że coś jest nie tak, bo gdy brałaś go na ręce zaczynał płakać. Denerwowało cię to. Po tym jak włożyłaś Filipa do łóżeczka dostałaś sms'a od Rafała. Pisało, że plan wykonany. Uśmiechałaś się pod nosem. Po 2 godzinach do domu wrócił Krzysiek, ale nie był on sam...
Z perspektywy Krzysztofa
Rano udałeś się na trening. Gdy wszedłeś do szatni byli już wszyscy. Przywitałeś się z chłopakami i również zacząłeś się przebierać.
-I jak Krzysiek przygotowania do ślubu? -zapytał Alek.
-Dobrze, dzisiaj mamy robić listę gości. -odpowiedziałeś.
-No to czuje się zaproszony. -powiedział Joechen.
-No oczywiście! -zaśmialiście się.
-Ciekawe czy Asia będzie wiedziała kogo zaprosić ze swojej rodziny. -prychnął Piotrek, a wszyscy się na niego spojrzeli.
-O co ci do cholery chodzi?! Odkąd wyszła Asia ze szpitala stałeś się do niej uprzedzony! Wcześniej jakoś nic do niej nie miałeś. -zdenerwowałeś się.
-Bo to nie jest Asia! -krzykał.
-O czym ty mówisz! Przecież to jest Asia.
-Nie, nie wmawiaj mi, że to ona. Ty, ani nikt nie widzi, że to nie ona? -zapytał, ale nie oczekiwał na odpowiedź. -To nie ona. Coś jest nie tak.
-Ale Piotrek. -odezwał się Grzesiek. -Kto to niby jest jak nie Asia?
-Nie wiem jeszcze tego, ale dowiem się.
-Kurwa. -powiedział Krzysiek. -Przepraszam Piotrek, że tak na ciebie najechałem. -powiedział i uścisnęli się z Piotrkiem.
-Nie ma sprawy, ale...
-Nie, ty masz racje to nie może być ona, nie zgodziła by się na wakacje z Filipem tak szybko i...
-I...? -oczekiwali odpowiedzi.
-Gdy się całowaliśmy, nie czułem tego co zawsze, a przecież jeszcze w szpitalu tak było.
-Idziemy dzisiaj razem z tobą do domu. -powiedział Alek i wszyscy przytaknęli. Po tym wszyscy udaliście się na salę, aby odbyć trening. 3 godziny niemiłosiernie ci się dłużyły. Gdy w końcu trening się skończył szybko wszyscy się przebraliście i pojechaliście za Krzyśkiem do jego domu. Po 20 minutach byliście na miejscu. Weszliście do domu i w salonie stała Asia.
-Cześć. -powiedzieliście równocześnie.
-Cześć, a co wy tu wszyscy robicie? -zapytała zdziwiona.
-Musimy porozmawiać, poważanie. -powiedziałeś, a na twarzy Asi pojawił się strach.
--------------------------------------------------
Witam! Rozdział miał być wczoraj, ale nie szło mi. Nie chciałam aby był on napisany na tak zwanego "chama". Także dodaje dzisiaj! :)
Zapraszam do komentowania! :)
Zapraszam do komentowania! :)
Pozdrawiam!
Subskrybuj:
Posty (Atom)